«Աշխարհի քրիստոնյաները հետևում են և աղոթում, որ քայլեր ձեռնարկվեն». Դավիթ Վարդանյան

The Christian Post պարբերականը հրապարակել է Բաքվում ապօրինի պահվող Ռուբեն Վարդանյանի որդու՝ Դավիթ Վարդանյանի հոդվածը։ Թարգմանությունը ներկայացնում ենք ստորև․ «Ամբողջ աշխարհում քրիստոնյաները ենթարկվում են աննախադեպ ծավալի հալածանքների և խտրականության: Վերջին գնահատումները ցույց են տալիս, որ հարյուր միլիոնավոր քրիստոնյաներ՝ մոտավորապես յուրաքանչյուր 7 հավատացյալից մեկը ամբողջ աշխարհում, ապրում են այնպիսի վայրերում, որտեղ իրենց հավատքը նրանց ամեն օր վտանգի է ենթարկում: Սրանք պարզապես վիճակագրություններ չեն, ընտանիքներ են: Եվ իմ ընտանիքի համար այս ճգնաժամն ունի անուն՝ Ռուբեն Վարդանյան:

Մինչ աշխարհը պատրաստվում է տոնել Սուրբ Ծնունդը՝ հույսի և ազատության շրջանը, ես, իմ քույրերն ու եղբայրը կառչած ենք մեր հորը կրկին տեսնելու հույսից։ Իմ դուստրը երբեք չի հանդիպել իր պապիկին. նա ծնվել է նրա գերեվարումից հետո։

2023 թվականի սեպտեմբերի 27-ին ադրբեջանական ուժերը գերի վերցրին հորս։ Նրա «հանցագործությունը» Լեռնային Ղարաբաղում քրիստոնյա հայերի՝ իրենց նախնիների հայրենիքում անվտանգ ապրելու իրավունքի պաշտպանությունն էր։

Այսօր նա և ևս 22 հայ քրիստոնյա կալանավորներ մնում են Բաքվում բանտարկված՝ զրկված լինելով պատշաճ դատավարությունից, հոգևոր աջակցությունից և նույնիսկ զրկված լինելով Աստվածաշունչ ունենալու իրավունքից։

Եվ այնուամենայնիվ, աշխարհը չի լռել։

Հորս գործը երկկուսակցական աջակցություն է ստացել ԱՄՆ Քոնգրեսում, ինչպես նաև Ֆրանսիայի խորհրդարանի, Եվրոպական խորհրդարանի և առաջատար մարդու իրավունքների կազմակերպությունների, օրինակ Amnesty International-ի կողմից ցուցաբերված աջակցություն՝ կոչ անելով նրան անհապաղ և անվերապահորեն ազատ արձակել։ Այս ձայները միասնական են. նրա կալանքը անօրինական է և անհիմն։ Եվ այնուամենայնիվ, չնայած այս ջանքերին, հայրս մնում է ճաղերի հետևում։

ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփն ունի լավ վավերագրված պատմություն՝ անձամբ միջամտելով արտասահմանում՝ Սուդանից մինչև Պակիստան, անարդարացիորեն բանտարկված անձանց ազատությունն ապահովելուն։ Նույն նպատակասլաց առաջնորդությունը կարող է որոշել, թե արդյոք ընտանիքները կվերամիավորվեն, թե կմնան հուսահատ սպասման մեջ։

Հայրս միշտ մեզ սովորեցրել է, որ հավատքն առանց քաջության պարզապես խոսք է, և որ լույսը միշտ հաղթում է խավարին։ Նույնիսկ երկու տարի բանտարկված լինելուց հետո, զրկված, բայց ոչ պարտված, նա շարունակում է պահել այդ լույսը։

Բայց ոչ մի ընտանիքի հավատքը չպետք է փորձվի երկարատև անարդարությամբ։

Եթե մենք հավատում ենք, որ հավատքի ազատությունը համընդհանուր մարդկային իրավունք է, ապա մենք չենք կարող աչք փակել հայ քրիստոնյաների և այն մարդու վրա, ով մնաց նրանց կողքին՝ օգնելով փրկվել։

Պատմությունը կհիշի նրանց, ովքեր պահանջել են արդարություն, և նրանց, ովքեր թույլ են տվել, որ լռությունը գերիշխի։ Սուրբ Ծննդյան տոներին ընդառաջ, աշխարհի քրիստոնյաները հետևում են և աղոթում, որ քայլեր ձեռնարկվեն»։