«ԽՍՀՄ տասնամյակների ընթացքում որևէ մեկի մտքով անցնո՞ւմ էր, որ կա «բաց» արցախյան հարց». Հակոբ Բադալյան

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Մեզնում հաճախ է քննարկվում Արցախի հարցի փակ կամ բաց լինելու թեման: Ծավալվում է բանավեճ՝ արցախյան հարցը փակվա՞ծ է, թե՞ ոչ, կամ՝ պե՞տք է փակել, թե՞ ոչ:
Կարծում եմ ընդհանուր առմամբ սրանք արհեստական քննարկումներ ու բանավեճեր են:
Օրինակ, ի՞նչ եք կարծում, իսրայել-եգիպտոսյան հակամարտության թեման Քեմպ-Դեվիդով փակվա՞ծ է, թե՞ ոչ: Առերեւույթ՝ այո: Իսրայելի ու Եգիպտոսի միջեւ չկա կոնֆլիկտ, լարում, բախում եւ այլն, արդեն մի քանի տասնամյակ:
Հիմա միամիտ մի հարց, որը գուցե շատերը համարեն «դավադրապաշտություն»: Եթե օրինակ ԱՄՆ կայացնի ռազմավարական մի որոշում՝ խթանել իսրայել-եգիպտական կոնֆլիկտ, կամ՝ «արթնացնել» այն, կարո՞ղ է, թե՞ ոչ:
Ընդհանրապես, այդօրինակ որեւէ կոնֆլիկտ փակվու՞մ է ընդմիշտ, թե՞ ոչ:
Կարծում եմ՝ ոչ: Հետեւաբար, ի՞նչն է որեւէ կոնֆլիկտի «փակումից» դժգոհ հանրությունների, պետությունների խնդիրը: Մշտապես ամրանալ, ուժեղանալ, եւ լինել պատրաստ աշխարհաքաղաքական իրողությունների փոփոխություններին ու պատեհություններին: Վերջին հաշվով, ԽՍՀՄ տասնամյակների ընթացքում որեւէմեկի մտքով անցնո՞ւմ էր, որ կա «բաց» արցախյան հարց:
Բայց հարցը բացվեց: Իհարկե, որեւէ մեկի մտքով չէր էլ անցնում, որ արցախյան առաջին պատերազմի հաղթանակից երեք տասնամյակ անց Հայաստանում կարող է պետական բարձր մակարդակով հայտարարվել, թե արցախյան հարցը «թոկ» էր մեր վզին:
Բայց, պետությունների ղեկավարները խոշոր հաշվով միշտ հետեւանք են կամ արդյունք՝ հետեւանք են կամ արդյունք այն պրոցեսների, որ տեղի են ունենում հասարակական-քաղաքական առաջատար խմբերում, տնտեսական, մշակութային վերնախավերում:
Իհարկե իդեալական է, երբ այդ ամենը տեղի է ունենում ոչ թե ի հեճուկս տվյալ ժամանակահատվածում պետական ղեկի մոտ գտնվողների մտածողության, այլ պետական իրական էլիտայի հետ ներդաշնակությամբ: Բայց, այստեղ էլ թերեւս հանրային, ազգային պասիոնարության մի քննություն կամ փորձություն է, որակապես վերափոխվել թեկուզ ի հեճուկս առկա պետական «նարատիվների»»: