Երևան`   +8 °C
Այսօր`   Ուրբաթ, 29 մարտի, 2024 թ.

«Ես ուզում էի ինձ պաշտպանել». դեմքին դաջվածքով կանանց վերջին սերունդը

1475
Շաբաթ, 15 հունիսի, 2019 թ., 23:10
«Ես ուզում էի ինձ պաշտպանել». դեմքին դաջվածքով կանանց վերջին սերունդը

Չինական Հայնան կղզում ապրում են ազգային փոքրամասնություն համարվող լիերը (կղզում ապրում են ևս երեք էթնիկ խմբեր՝ դուերը, լոնգերը և դայերը), այս էթնիկ խմբի կանանց բնորոշ են դիմային հատվածում հետաքրքիր դաջվածքները:

Լուսանկարիչ Քեմերոն Հաքն ուսումնասիրել է այդ ազգային փորամասնության ավանդույթները և պարզել դաջվածքների նշանակությունը:

Սկզբնական շրջանում լիերն իրենց աղջիկների դեմքերին դաջվածքներ էին անում սեռական հասունությունից հետո, երբ աղջիկն արդեն պատրաստ էր ամուսնության: Բայց ժամանակի ընթացքում ավանդույթը «սարսափելի» փոփոխություններ է կրել:

Տեղացի բնակչուհիների խոսքով՝ ճապոնական օկուպացիայի ժամանակ (1939-1945 թթ.) դաջվածքները արվել են հակառակորդից պաշտպանության ակնկալիքով:

Աղջիկների դեմքերին դաջվածքները թշնամու կողմից բռնաբարվելու և կամ գերի ընկնելու ռիսկը զգալիորեն նվազեցնում էին:

Այդպիսով դաջվածքների նշանակությունը սոցիալական կարգավիճակից փոխվեց գոյատևման միջոցի:

Ասեղները պատրաստում էին ծառից: Դրանք թաթախում էին թանաքի մեջ և մուրճի օգնությամբ ներկը լցնում մաշկի տակ:

«Ցավոտ էր, բայց ես մի կաթիլ անգամ չեմ փոշմանել: Ես լացում էի ցավից, բայց դիմանում: Առաջացած վերքերը բուժվեցին մեկ շաբաթ անց: Ճապոնացի զինվորները սարսափելի բաներ էին անում, և ես ուզում էի ինձ պաշտպանել»,- պատմում է տեղի բնակչուհիներից մեկը:

Մեկ ուրիշ կին պատմում է, որ դաջելու գործընթացն այնքան ցավոտ է եղել, որ որոշ ժամանակ նա չի կարողացել ժպտալ և բացել բերանը:

«Դեմքի դաջվածնքները մեզ անճոռնիացնում էին, բայց ստրկությունից փախչելու այլ տարբերակ չունեինք»,- ասում է 78-ամյա կինը:

Կանանցից շատերն ասում են, որ դաջվածքի նկարները իրենց դուր չէին գալիս, բայց այլ տարբերակ չունեին:

Այս կինը 17 տարեկան է եղել, երբ մայրը ստիպել է դաջվածք անել: Գործընթացի ժամանակ նա աշխատել է լաց չլինել, որ չզայրացնի մորը: Այժմ նա 74 տարեկան է: «Ես միշտ համարել եմ, որ առանց դաջվածքի աղջիկներն ավելի գեղեցիկ են»,- նշում է նա:

Բայց միայն դաջվածքները չէին երաշխավորում աղջիկների անվտանգությունը: Օրինակ՝ այս կնոջ հորեղբայրը 12 տարեկանում տվել է իրեն ստրկության՝ փոխանակելով աղջկան մեկ պարկ բրնձի և երկու կովի հետ:

14 տարեկանում նրան կրկին վաճառել են՝ այս անգամ արդեն փոխանակելով ընդամենը մեկ կովի հետ: 7 տարի անց տերը ազատել է նրան: Նա գտել է իր իրական ընտանիքին և ամուսնացել:

Ըստ վիճակագրության՝ հիմքեր կան կարծելու, որ մոտ 30 տարի հետո այս ավանդույթը մոռացության կտրվի: