Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Մինչ բոլորի ուշադրությունը կենտրոնացած էին Աստանայում Պուտինի հետ Ալիևի եւ Էրդողանի հանդիպումների վրա, որոնք անշուշտ կարևոր են ու դիտարկման արժանի, Աստանայում տեղի է ունեցել ոչ պակաս, իսկ գուցե առավել կարևոր մի բան. Բաքուն ու Պեկինը, Սի Ցզինպին-Ալիև հանդիպման արդյունքում, ստորագրել են ռազմավարական գործընկերության մասին Հռչակագիր: Բովանդակությունը անշուշտ կարևոր է, բայց ինքնին այդ փաստաթղթի ստորագրման հանգամանքը արդեն իսկ շատ խոսուն և ուշագրավ փաստ է, առավել ևս, որ գերտերությունները որևէ մեկի հետ այդպիսի փաստաթղթերը չեն ստորագրում հենց այնպես, այսպես ասած՝ նշումի համար: Իսկ հանգամանքը ուշագրավ է օրինակ նրանով, որ Բաքուն Պեկինի հետ ռազմավարական գործընկերության մասին Հռչակագիր է ստորագրում այն բանից հետո, երբ օրինակ ԱՄՆ պետքարտուղարի տեղակալ Օ Բրայանը Կոնգրեսում հայտարարում է՝ ի դեպ Բաքու այցից առաջ, որ Կենտրոնական Ասիա-Ադրբեջան-Հայաստան-Թուրքիա երթուղին դիտարկում են ԿԱ ռեսուրսները Ռուսաստանի և Չինաստանի ճանապարհները շրջանցելով Եվրոպա հասցնելու կարևոր ուղի: Եվ ահա, Ադրբեջանը ռազմավարական փատաթուղթ է ստորագրում այն Չինաստանի հետ, որին նաև Ադրբեջանի միջոցով շրջանցելու առաջնահերթության մասին է բարձրաձայնում ԱՄՆ: Կարող է թվալ, թե Ադրբեջանը Չինաստանին հակադրում է Նահանգներին: Այո, եթե իհարկե քաղաքական պրոցեսները դիտարկում ենք այն պարզունակությամբ, որ ցավոք սրտի գերակշռում է հայաստանյան դիտարկումներում: Գործնականում, Ադրբեջանը փորձում է լուծել այլ խնդիր, ինչը և վտանգավորն է: Փաստացի, Բաքուն այդպիսով «սրում» է շահերի բախումը: Սա իհարկե որոշակիորեն խաղ է նաև սեփական ռիսկի վրա, բայց ամբողջ հարցն այն է, որ այդ ռիսկը այսօրվա աշխարհում ընդհուպ էքզիստենցիալ է, այն կա և սուր է՝ դու սրես, թե ոչ: Ալիևը դա շատ լավ է հասկանում, և գնում է «ընդառաջ»: Նպատակը՝ ըստ իս, սրելով շահերի բախումը, ըստ էության խթանել կոմպրոմիս, կոմպրոմիս Ադրբեջանի վրա: Սա է մարտահրավերը, որը բարդ խաղ է պահանջում նաև Հայաստանից»:
