«Քննարկումից խուսափելը չի նշանակում, որ հարցը փակվեց». Սոնա Աղեկյան

«Մայր Հայաստան» դաշինքի անդամ Սոնա Աղեկյանի գրառումը. «Ժողովրդավար համարվող ՔՊ-ն ու քույր կառույցը փախան 17,000 քաղաքացու համահեղինակած տրանսպորտի սակագնի մասին նախագծի քննարկումից
Երևանի տրանսպորտի ուղեվարձի հարցը հերթական անգամ ցույց տվեց, որ գործող իշխանությունը ժողովրդավարության մասին խոսում է միայն այն ժամանակ, երբ դա իրեն ձեռնտու է։ Քաղաքացիական նախաձեռնությունները, որոնք դուրս են իշխող ուժի վերահսկողությունից, լավագույն դեպքում անտեսվում են, իսկ վատագույն դեպքում՝ վարկաբեկվում։
Այս փաստը կրկին հաստատվեց, երբ իշխանությունը խուսափեց «Մայր Հայաստան» շարժման ներկայացրած ուղեվարձի նախագծի քննարկումից, որն ուներ 17,000 քաղաքացիների ստորագրություն։
Քննարկման փոխարեն՝ փախուստ
Հանրային տրանսպորտի արդար սակագնի հարցը լուծելու փոխարեն, ՔՊ-ն ու նրա կառույցները նախընտրեցին փախչել ու խուսափել։
• Նախ, նրանք չընդունեցին հանրային լսումների ձևաչափը, որը կստիպեր նրանց հաշվետու լինել հանրության առաջ։
• Այնուհետև, իշխանության ներկայացուցիչները չներկայացրին հաշվարկներ, որոնք կբացատրեին, թե ինչու է անհնար 100 դրամ ուղեվարձը։
• Ի վերջո, նրանք ուղղակի խուսափեցին քննարկումից, նույնիսկ չփորձելով անգամ պատշաճ ընթացակարգ ապահովել։
Երբ իշխանությունը խուսափում է նման նախաձեռնությունների քննարկումից, դա հստակ ուղերձ է․ նրանք վախենում են հասարակության հետ բաց երկխոսությունից, որովհետև գիտեն, որ փաստարկված ընդդիմանալ չեն կարող։
Ժողովրդավարությո՞ւն, թե՝ սոսկ թղթի վրա գրված կարգախոսներ
ՔՊ-ն հաճախ է իրեն ներկայացնում՝ որպես ժողովրդավարական ուժ, որը պաշտպանում է հանրային մասնակցությունն ու կարծիքների բազմազանությունը։ Սակայն, երբ խոսքը վերաբերում է իրական ժողովրդավարական պրակտիկային, նրանք անմիջապես գործի են դնում հին ու բիրտ մեթոդները՝ անտեսում, վարկաբեկում, խուսափում։
Հարց է առաջանում՝ եթե 17,000 քաղաքացու համատեղ ստորագրած նախագիծն արժանի չէ քննարկման, ապա էլ ի՞նչն է ժողովրդավարություն այս երկրում։
Հասարակությունը պատրաստ է շարունակել պայքարը
Քննարկումից խուսափելը չի նշանակում, որ հարցը փակվեց։ «Մայր Հայաստանն» ու բոյկոտող քաղաքացիները չեն պատրաստվում հանձնվել։
Հանրային ճնշումը միայն մեծանում է, և սա հստակ ազդանշան է իշխանությանը՝ հանրային պահանջները պետք է լսվեն, անկախ նրանից, թե դրանք ում են ձեռնտու կամ ոչ»: