«Մեծ հաշվով սա է մեր միակ լուրջ խնդիրն այս պատերազմում». Հրանտ Տեր-Աբրահամյան
364
Երեքշաբթի, 20 հոկտեմբերի, 2020 թ., 03:10
Հրապարակախոս Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․ «Մի ռազմական խնդրի մասին էլ՝ կարճ: Շատերն են արդեն հասկանում, որ մեր գլխավոր խնդիրն այս պատերազմում օդն է: Շատերն են հասկանում, բայց ոչ բոլորն են պատկերացնում խնդրի էությունը: Ես էլ ռազմատեխնիկական հարցերի, մեղմ ասած, մեծ գիտակ չեմ, բայց որոշ բաներ՝ ոչ տեխնիկական դետալների մակարդակով կուզենայի հասկանայինք: Այս խնդիրը շատ ավելի հիմնարար է, քան կարող է թվալ: Այն չունի միանշանակ լուծում, ոչ միայն Հայաստանում: Հենց հիմա, ռուսական որոշ բլոգերներ քննարկում են այն հարցը, որ այսօրվա մեր պատերազմի օրինակն իրենց էլ է ցույց տալիս, որ լրջագույն խնդիր ունեն: Որովհետև իրենք էլ մեզ նման, ավելի ճիշտ՝ մենք իրենց նման՝ շեշտը դրած ենք ՀՕՊ-ի վրա: Խնդիիրն այստեղ տեխնիկական չէ, այլ դոքտրինալ: Այսինքն, դա հնարավոր չէ լուծել պարզապես զենք գնելով: Խնդիրն այն է, որ ՀՕՊ-ի վրա շեշտը դրած համակարգերն ընդհանրապես, կարծես, իրենց չեն արդարացնում՝ ի համեմատություն օդային գերակայություն ստեղծող համակարգերի: Մի անգամ ասել եմ, որ մեր Արծրունն այս թեմայով մի քանի 100 էջանոց գիրք է գրել, ու նաև՝ բազմաթիվ հոդվածներ: Այսօրվա իրավիճակը տեսական մակարդակում կանխատեսվել է Հայաստանում: Բայց տեսությունը քիչ է: Ցավոք կա մի ընդհանուր խնդիր: Հաղթած բանակներն ավելի կոնսերվատիվ են, իսկ պարտվածները՝ հաճախ ավելի հակված նորարարություններին: Մենք չենք հասցրել իրացնել անցումը ավանդական սովետական՝ ՀՕՊ-ի վրա շեշտված համակարգից դեպի օդային գերակայության համակարգ: Մեծ հաշվով սա է մեր միակ լուրջ խնդիրն այս պատերազմում՝ զուտ ռազմական իմաստով: Եվ այստեղ կոչերն ու դիմումները շատ չեն օգնի: Իհարկե, որոշ ժամանակավոր լուծումներ կգտնվեն: Քանի որ դեմներս իսրայելական բանակը չէ, ապա մեր թշնամին չի կարողանում իր առավեությունն օդում իրացնել ցամաքում: Հողի վրա մենք մնում ենք ավելի ուժեղ: Ու դրա շնորհիվ էլ դիմանում ենք ու դիմանալու ենք: Բայց եզրակացությունները նախնական արդեն հիմա պետք է անենք: Այլևս երբեք չպետք է այդքան անգրագետ լինենք ռազմական հարցերում, այդքան անուշադիր: Որովհետև միայն ռազմական գործիչներն առանց քաղաքական ու հանրային աջակցության չեն կարող դնեն և լուծեն ռազմական դոքտրինալ խնդիրներ: Հանրության ակտիվ և կրթված մասը պետք է ինքն էլ տարրական մակարդակով հասկացություն ունենա խնդիրներից ու քննարկի դրանք: Ինչքան անիմաստ հարցեր են քննարկել ու քննարկում մեր քաղաքական գործիչներն ու մամուլը, բայց նման կենսական խնդիրներից խոսելու համար զրո պատրաստություն ու տրամադրություն ունեին և ունեն: Հիմա էլ հարցը տանում են անիմաստ կուսակցական ճահիճ: Բայց լուրջ խնդիրներ բարձրացնելու ունակ չեն, ոչ էլ սեփական խելքով հասկանալու: Հ.Գ. Եթե մի բան ճշգրիտ չէ զուտ ռազմատեխնիկական իմաստով, խնդրում եմ, ավելի լավ իմացողներն ինձ ուղղեն»:
