«Որքան կարևոր են տեղեկատվական հոսքերը, դրանց արագ արձագանքելն ու այլընտրանքներ գտնելը». Վահագն Դիլբարյան

Բիզնես բլոգեր, մարքեթոլոգ Վահագն Դիլբարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Ինչո՞ւ է կարևոր շատ արագ արձագանքելը
2000 թվականի մարտի 17-ին Ալբուկերկեում՝ Նյու Մեքսիկո, ուժեղ ամպրոպ է լինում, ու քաղաքում գտնվող Philips-ի գործարանում հրդեհ է բռնկվում կայծակից։ Միանագամից միանում է ահազանգը, ու հատուկ մասնագիտացված աշխատակիցներն անցնում են գործի, և տասը րոպեից հրդեհը մարված էր։ Երբ հրշեջները եկան, արդեն անելու ոչինչ չկար, քանի որ աշխատակիցներն ունեին հրահանգավորված գործողությունների պլան ու ամեն մեկն իր գործն անելով՝ մարել էին կրակը։
Ոչ ոք չէր տուժել, այս մասին ոչ մի թերթ չգրեց, ոչ մի հեռուստաալիք չխոսեց, ու անգամ քաղաքային ԶԼՄ-ները չանդրադարձան։ Հրդեհը մարված էր, սկսվել էր վերականգնման գործընթացը, ու ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ ԱՄՆ-ում տեղի ունեցած այս տասը րոպեանոց հրդեհը ճակատագրական է լինելու սկանդինավյան երկու ընկերությունների համար։
Առաջին հայացքից թվում էր, որ վնասը չնչին է, սակայն աշխարհի ամենամաքուր տեղերից մեկում խնդիրները մեծ էին։ Այո՛, Philips-ի գործարանը աշխարհի ամենամաքուր վայրերից մեկն էր, որտեղ արտադրվում էին կիսահաղորդիչներ։ Մի փոքրիկ փոշին կամ, չգիտեմ, մազի կտորը կարող է խանգարել միկրոսխեմաների աշխատանքը, ուստի մաքրությունը իդեալական պիտի լինի։ Եվ հենց այդ տարածքում էլ հրդեհ ու ծուխ էր եղել՝ խախտելով մաքրության բալանսը։
Աղտոտումը մի քանի րոպեում փչացրել էր ողջ արտադրանքը՝ մի քանի միլիոն հեռախոսների չիպեր՝ ինչպես պահեստավորվածը, այնպես էլ արտադրության ընթացքում եղածները։ Որպեսզի ողջ գործարանը բերեին նախկին տեսքին, հսկայական աշխատանք պիտի կատարվեր։ Առաջին քայլով գործարանի ղեկավարությունը զանգահարեց 30 պատվիրատուներին ու հայտնեց առաջացած խնդրի մասին։ Այդ պատվիրատուների թվին էին պատկանում նաև Nokia և Ericsson AB ընկերությունները, որոնց պատվերների 40%-ը վնասվել էր գործարանում։
Nokia-ի մատակարարման շղթայում հայտնվեցին կարմիր գծեր, որը նշանակում էր, որ չիպերի մատակարարումը հետաձգվում է։ Մարտի 20-ին Philips-ի ներկայացուցիչները զանգահարում են Nokia-ի պահեստամասերի մատակարարման գծով պատասխանատու Տապիո Մարկիին ու հայտնում մեկ շաբաթով ուշացումների մասին։ Այդ զանգը Մարկիի համար սովորական էր. մեկշաբաթյա ուշացումները մատակարարման մեջ հազվադեպ երևույթ չէին, և միշտ ապահովության համար մի շաբաթվա կամ 10 օրվա պաշար լինում էր գործարանում։
Ճիշտ է, Մարկին լուրջ խնդիրներ չէր տեսել ուշացման մասով, բայց և այնպես ղեկավարության հետ կիսվում է խնդրի մասին, այդ թվում՝ Պերտի Կորհոնենի, որ զբաղվում էր խնդիրահարույց իրավիճակներով։ Կորհոնենն իր աշխատանքում ուներ մի կանոն, որը պարտադրում էր բոլորին՝ ասելով, որ վատ նորությունները պիտի անհապաղ զեկուցել, անհապաղ։ Նման իրավիճակներն ականջի հետև գցելը մահացու է ընկերությունների համար։
Կորհոնենի գլխավորությամբ՝ Nokia-ի ներկայացուցիչներն ամեն օր զանգահարում էին Philips՝ տեղեկանալու իրավիճակից, բացի այդ էլ, նա Philips-ին իրենց օգնությունն է առաջարկում։ Իրավիճակը վատթարանում էր, և պարզվեց, որ վերականգնման 1 շաբաթը դառնում է մի քանի շաբաթ, իսկ արտադրությունը սկսելը կարող է ամիսներ տևել։ Nokia-ում սկսվում են անհանգիստ ջղաձգումները, քանի որ գործարանում 4 մլն հեռախոս մնում էր կիսատ՝ առանց չիպերի։
Որպեսզի խնդրին լուծում տան, Կորհոնենն ու Մարկին արագ թիմ են ձևավորում մատակարարման թիմից, չիպեր վերամշակողներից, լոգիստներից, ղեկավար կազմից՝ ընդհանուր 30 մարդ։ Թիմը շատ արագ գտնում է այլընտրանքային մատակարարներ և 5 չիպերից 3-ի հարցը լուծում է՝ կարողանալով գնել դրանցից։ Այս 3 չիպերի գնումը Nokia-ին թույլ տվեց չկանգնեցնել արտադրությունը։ Իսկ մյուս 2 տեսակի չիպերը միայն Philips-ն ու նրա մատակարար ընկերությունն էին մատակարարում։
Nokia-ում հասկանում են, որ խրվել են խնդիրների մեջ, քանի որ այլընտրանք չկար։ Կորհոնենի թիմը, ինչպես նաև Nokia-ի ղեկավար Յորմա Օլիլան, մի քանի հանդիպումներ են ունենում Philips-ի ներկայացուցիչների հետ, որպեսզի միասին լուծում գտնեն, ու ֆինները ստիպում են, որ հոլանդացիները զիջեն, քանի որ ֆինանսական ծանր խնդիրների առաջ էին կանգնեցրել իրենց։
Քննարկումների արդյունքում Philips-ը պարտավորվում է իր՝ Էյնդհովենի գործարանի արտադրությունը վերապրոֆիլավորել և Nokia-ին մատակարարել 10 մլն չիպ։ Nokia-ի ինժեներների մի խումբն էլ Philips-ի հետ միասին աշխատում են, որպեսզի արագ վերականգնեն Ալբուկերկեի գործարանը։
Շնորհիվ Nokia-ի տիտանական աշխատանքի՝ հաճախորդները չհիասթափվեցին, որովհետև նրանց հետաքրքիր էր հրդեհը։ Արդյունքում Nokia-ի արտադրությունը չի կանգնում, գործարաններն էլ պատրաստի հեռախոսներն ուղարկում են վաճառքի կետեր, և մի քանի շաբաթվա լարված աշխատանքը տալիս է իր պտուղները՝ շնորհիվ տեղեկատվության արագ արձագանքելու։
Տեղափոխվենք մյուս երկիր՝ Շվեդիա։
Ericsson-ը ևս չիպեր էր սպասում Philips-ից և նույնպես խոշոր պատվիրատու էր։ Նույն օրը, ինչպես Nokia-ի դեպքում, Ericsson են զանգահարում և տեղեկացնում տեղի ունեցած հրդեհի մասին։ Բայց Ericsson-ի ներկայացուցիչների արձագանքն այլ էր։ Նրանք հանգիստ տարան լուրը ու շարունակեցին իրենց աշխատանքը՝ համարելով, որ մեկ շաբաթ է, կսպասենք, միևնույն է, Philips-ը վերականգնելու է գործարանն ու մատակարարի չիպերը։
Ericsson-ի պահեստամասերի մատակարարման հարցերով զբաղվող թիմն անգամ ղեկավարության հետ քննարկում չունեցավ այս մասին։ Հեռախոսների արտադրության բաժնի ղեկավար Յան Վերոբյուն այդ մասին իմանում է դեպքից մի քանի շաբաթ անց, և մինչև Ericsson-ում հասկանում են իրավիճակը ու Philips-ից օգնություն են խնդրում, ուշ էր. բոլոր ռեզերվային հզորություններն արդեն տրամադրվել էին Nokia-ին։
Ericsson-ն այլ մատակարար չէր կարողացել գտնել, որովհետև նրանք աշխատում էին Nokia-ի համար և ծանրաբեռնված էին, ուստի խնդիրը խորանում էր. մատակարար չկար։ Հրդեհից Philips-ի կորուստները կազմում էին 40 մլն դոլար, չնայած մի մասն էլ ապահովագրությունը վճարեց, և ընկերության կորուստները նվազեցին։
Հիմնական հարվածը ստացել էր Ericsson-ը, որ նոր սերնդի հեռախոսներն այդպես էլ չկարողացավ սահմանված ժամանակում հանել շուկա և կանգնեցրել էր արտադրությունը։ Առաջին եռամսյակի կորուստները կազմել էին ավելի քան 440-570 մլն դոլար՝ զուտ նրա համար, որ պահեստամասեր չկային, և տեսականին չէր հայտնվել շուկայում՝ տալով 10 անգամ ավելի շատ կորուստներ, քան Philips-ինը։ Գործարանը վերականգնելու ու գործարկելու համար Philips-ից պահանջվեց 9 ամիս, իսկ այդ ընթացքում Ericsson-ը հայտարարեց խելահեղ կորուստների մասին՝ մոտ 2.34 մլրդ դոլար։ Իսկ ֆինների մոտ հակառակն էր.
Nokia-ն վայելում էր հաղթանակն ու վերջապես կարողացավ ազատվել իր ամենաուժեղ մրցակիցներից մեկից։ 6 ամիս հետո Nokia-ի շուկայական բաժինը մեծացել էր՝ 27%-ից հասնելով 30%-ի, այնինչ Ericsson-ինը իջել էր 12%-ից 9%։
Հրդեհը երկու սկանդինավյան ընկերություններին էլ վնաս էր տվել, սակայն մեկը շատ արագ արձագանքեց և դուրս եկավ իրավիճակից, իսկ մյուսը կորցրեց բիզնեսը։
Այս օրինակը դրա մասին է, թե որքան կարևոր են տեղեկատվական հոսքերը, դրանց արագ արձագանքելն ու այլընտրանքներ գտնելը, մատակարարների հետ ճիշտ հարաբերություններ կառուցելն ու նորերի հետ աշխատանքը կազմակերպելը։ Ընդամենը լոգիստիկայի աշխատանքի խափանում, և ընկերությունը կարող է կորցնել իր բիզնեսը։
Բիզնեսը փրկելու համար 2001 թվականին Ericsson-ը միավորվում է Sony-ին՝ ստեղծելով Sony Ericsson-ը»։