«Հայաստանում նախագահի ինստիտուտ գործում է, որ ի՞նչ անի». Հակոբ Բադալյան

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Արցախի պետական ինստիտուտները գործում են՝ ի՞նչ անեն, ասում է ՀՀ նախագահը՝ ի պատասխան լրագրողների հարցերի՝ նշելով, թե Հայաստանը հոգում է արցախցիների խնդիրները:
Այս առնչությամբ կարծիքս արտահայտել եմ: Թեման, իհարկե, նուրբ է, բայց առնվազն անհրաժեշտ է, որ Հայաստանի որևէ պետական պաշտոնյա առնվազն ամեն ինչ անի այդ թեմայի վերաբերյալ գոնե լռություն պահելու համար:
Սակայն, այս պարագայում, Հայաստանի նախագահի հարցադրումը՝ գործում են, որ ի՞նչ անեն, լիովին վերաբերելի է նաև Հայաստանի նախագահի ինստիտուտին: Հայաստանում նախագահի ինստիտուտ գործում է, որ ի՞նչ անի, և ի՞նչ է անում այդ ինստիտուտը, Հայաստանի ի՞նչն է պակաս լինելու, եթե չլինի այդ ինստիտուտը:
Եվ սա իսկապես առանցքային հարց է: Խորհրդարանական կառավարման մոդելի պարագայում նախագահի ինստիտուտը կարող է դեր ունենալ մի պարագայում՝ նախագահի անձնական բարձր հեղինակության, այսինքն, դրանից բխող՝ խոսքի ուժի: Եթե նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող գործիչը իր տրամաչափով այդպիսին չէ, ապա պաշտոնը դառնում է բացարձակապես ավելորդ:
Ընդգծեմ, որպեսզի որոշ մարդիկ իրենց բնորոշ «մտածողությամբ» չնենգափոխեն, որ խոսքը նախագահի «ընդդիմադիր» լինելու մասին չէ: Նախագահը չպետք է լինի ընդդիմություն, ընդդիմության համար կա խորհրդարան:
Խոսքը նախագահի ամենևին ոչ վճռորոշ լիազորությունների պայմաններում նրա անձնական բարձր հեղինակության, տրամաչափի, և այդով հենց քաղաքական բալանս ապահովելու կարողության մասին է, երբ միանգամայն շրջանցելի լիազորությունների պարագայում «անշրջանցելի» կլինի նրա անձննական հեղինակությունը հանրության շրջանում:
Այո, արդի Հայաստանում չափազանց դժվար է գտնել այդպիսի գործչի, և միաժամանակ առավել դժվար է պատկերացնել մի քաղաքական ուժի, որը իր մեծամասնություն լինելու պարագայում կհանդուրժի այդպիսի տրամաչափով գործչին նախագահի պաշտոնում: Բայց, եթե դա չկա, ապա բացարձակապես չկա նաև նախագահի ինստիտուտի վրա տարեկան ոչ քիչ փողեր ծախսելու որևէ իմաստ»: