«Մշակույթի նախարարությունը միակ նախարարությունն է, որը ոչնչով չի զբաղվում». Արթուր Հայրապետյան

Գրող, հրապարակախոս Արթուր Հայրապետյանը Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.

«Մշակույթի նախարարությունը միակ նախարարությունն է, որը ոչնչով չի զբաղվում: Ով կարողացել է նախարարի դռանը հասնել, շուստրիությամբ կարողացել է փող թռցնել, մի բան փողի դիմաց արել է, ով էլ սովորություն չունի դուռ ծեծելու մնացել է անգործ կամ էլ երկրից դուրս է եկել ու օտարների համար աշխատել: Եթե այդ նախարարությունը ինքնանպատակ կառույց է և ում ասես գործ չունենալու դեպքում կարող ես բերել նստեցնել աթոռին ու նախարար կարգել, ուրեմն եկեք այդ նախարարութունը միացնենք կրթության և գիտության նախարարությանը, համ խորհրդականների, օգնականների, նաև մանր-մունր աշխատողները կկրճատվեն, կխնայենք պետական բյուջեն, համ էլ կրթության և գիտության նախարությունը ձեռի հետ յոլա կտանի: Եթե տարիներ շարունակ մարդիկ ասում էին, որ մշակույթի նախարարությունը մեզ պետք չէ, թող փակեն, չէի հասկանում, վիճում էի նրանց հետ, բայց երբ տեսնում ես, որ մշակույթի նախարարի աթոռը անկարևոր մի բան է դարձել, որովհետև մենք մատերի արանքով ենք նայել այդ նախարարությանը, և ում ասես կարող են նշանակել մշակույթի նախարար, ուզում եմ ասել՝ մարդիկ, դուք ճիշտ էիք, ես սխալվեցի: Չի կարելի մշակույթի նախարար նշանակել պատահական մեկին, որը ոչինչ չի հասկանում.. լավ մշակույթի մասին կարող ես շատ բան չիմանալ, բայց որ կառավարման ջիղ էլ չունես, ումն է պետք. հո մշակույթի նախարարը հեզիկ-նազիկ, համեստ նախարարի ֆիգուր չի աթոռին նստած, որ պետք է լինի լեզուների իմացությամբ մեկը.. Լավ, մշակույթի նախարարը բան չի հասկանում իր զբաղեցրած կառույցից՝ մշակույթից առհասարակ, դա պարզ է, բա լավ, մշակույթի նախարարը ունի օգնականներ, խորհրդականներ, տեղակալներ ու չգիտեմ ինչեր, դրանք ինչ գործ ունեն նախարարությունում, եթե նախարարին ոչնչով չեն օգնում: Մի շարք հարցեր եմ բարձրացրել, ոչ մի արձագանք: Այս ամառ օրով թատրոնները աշխատում են, և թատրոններում, հանդիսատեսին չեք հարգում, հարգելը ձեր գլխին, բայց գոնե դերասանների մասին մտածեք, օդափոխեք-հովացրեք բեմը, որ շոգից դերասանի ուշքը բեմի վրա չգնա: Հազար ասացի, որ թատրոններում կան գեղարվեստական ղեկավարներ, որոնք թատրոնը շինել են իրենց հոր բոստան ու իրենցից բացի այնտեղ ոչ մեկ իրավունք չունի գործ անելու: Հազար ասացի, ինչպես է պատահում, որ թատրոնների գեղղեկերն ու տնօրենները հարստանում են, իսկ դերասանները մնում են չոր աշխատավարձի հույսին: (Դերասանի աշխատավարձը չի հասնում ութսուն հազարի): Կրկին ասեմ, որ թատրոնների գեղղեկերը իրենց ապաշնորհ երեխաններով ու փեսաներով արմատներ են գցել թատրոններում ու թատրոնների դերասանների հաշվին հարստանում են ու փող դիզում: Գեղղեկերի հարցն էլ մնաց օդի մեջ: Բա դուք նախարարություն եք, փող եք տալիս թատրոններին, մի հատ թատրոններում չեք հետևում ինչ է կատարվում, սկսած փողերի լվացումից, վերջացրաց դերասանների ԱՂՔԱՏավարձով, չհաշված նավթալինոտ ներկայացումները, որ տարիներ շարունակ բեմ են բարձրացվում, որովհետև գեղղեկի միաձայն որոշումները անքննելի են: Կան գրական ամսագրեր, որոնք նախարարությունը փող է տալիս, որ ամսագրերը մի կերպ յոլա գնան, բա գրողը, եթե պետք է տպագրվի այդ ամսագրերում ու չստանա հոնորար, ինչպես ապրի: Լավ, ստեղծագործող մարդու մասին, երբ պետք է մտածեք: Հեռուստատեսություններով մշակույթի մասին հաղորդումներ գրեթե չկան, դա էլ հո կա, եթե ոչինչ չարվի: Գոնե էն, ինչ ունենք մշակույթի մասին կարելի է ցուցադրել հեռուստատեսությամբ, որ գոնե սերունդներ դաստիարակվեն, մարդիկ հեռուստատեսությամբ պետք է ճանաչեն գրողներին, որ նրանց հետաքրքրի գրողի գիրքը, պետք է տեսնի նկարիչներին, որ նկարչի կտավի մասին պատկերացում ստանա.. դերասաններին սերալներից գոնե գիտի, սերաիլներն էլ մարդկանց բթացնելու համար, ինչքան անորակ, կենցաղային թեմաներ ասես, որ չբերեցին ու թափով հեռուստադիտողներին փչացրեց, թե չէ, այնպես է ստացվում, որ վերջին քսան տարում ոչ գրող ենք ունենք, ոչ նկարիչ, ոչ.. ոչ.. որովհետև հեռսուստադիտողը տեսնում է եթերով բերանծուռ, աղավաղված հայերենով շոուներ, անունն էլ դնում են՝ ժամանակակից չափորոշիչներին համապատասխան ու անցնում, ու հավեսով սերունդներ են, որ փչացնում են իրենց տափակ հումորներով՝ ջան - ուրախություն:
Գրողի գիրքը տպագրում են պետական միջոցներով, հարստանում է հրատարակիչը, գրողին հասնում է գռոշներ, մի հատ էլ գրողը պետք է շնորհակալ լինի, որ իր գիրքը տպագրել են, գիրն էլ կարևորություն չունի, կարևորը հավեսով գովազդելն է, որ փող առնեն: Հարցեր, որը թվում էր այս նոր իրավիճակում պետք է փորձ արվեր գոնե վերանայելու, ուղղելու, բայց կարծես սայլը տեղից իրար չի գալիս: Էլ չեմ ասում փառատոնների մասին, որ նախարարությունը փող է դուրս տալիս, բայց մենք այդ փառատոնի շրջանակներում, չունենք ոչ կինո, ոչ նոր ներկայացումներ, էլ չեմ ասում նկարիչների մասին, որ նկարիչներ կան, որրոնք վրձին չեն կարողանում գնել: Չկա պայմաններ, որ ստեղածագործող մարդը ստեղծագործի: Եթե մշակույթի նախարարությունը պետք է պարզապես լինի ու այդ լինելու իմաստը ստեղծագործող մարդը պետք է չտեսնի, չզգա ու կրկին ստեղծագործող մարդը մնա անտեր, սոված, ուրեմն կամ փակեք այդ նախարությունը, որովհետև ոչ թատրոն կա, ոչ կինո կա, օպերային արվեստի մասին չեմ խոսում, որովհետև օպերային թատրոնում մի քանի արտիստներ են մանացել, որոնք հազիվ գոյատևոմ են ու այնետղ էր ներկայացումներ չեն բեմադրվում, և... փոխարենը բազմացրեք, էժանագին հումորներն ու սերիալախեղդ արեք հեռուստատեսությունները, որ մարդիկ պարապ չմնան ու շատ բան էլ չհասկանան, որովհետև մշակույթը լավագույն միջոցն է մարդուն կրթելու, եթե չկա մշակույթ ու միչև այսօր հպարտանում ենք Կոմիտասով, Նարեկացիով ու անգամ մեր մեծերի մասին այսօրվա սերունդը տեղյակ չէ, ուրեմն ողբալի իրավիճակում ենք, և կանք, որովհետև ինչքան թեթև, այնքան լուրջ արվեստը մնում է ստվերում»: