«Փաշինյանն անում է առավելագույնը, որպեսզի Հայաստանի պարտությունը չլինի իր անձնական պարտությունը»․ Հակոբ Բադալյան

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Շատ օրեր առաջ թեմային անդրադարձա թելեգրամյան ձևաչափով, ասելով, որ ըստ իս՝ «իրական» Հայաստանի մասին հայտարարությունները այլ բան չեն, քան պարզապես պարտությունը կոնցեպտավորելու գործողություն:
Որովհետև, Հայաստանը երբեք չի եղել անիրական, Հայաստանը իր անկախության երեք տասնամյակում երբեք չի վարել անիրական քաղաքականություն, ԵՐԲԵՔ:
Պարտությունն այդ կերպ կոնցեպտավորելու Փաշինյանի մոտիվը հասկանալի է: Իհարկե այստեղ կան տարբեր տեսակետներ, շատ շատերը համոզված են, որ դա պարզապես Թուրքիայից և Ադրբեջանից անմիջական հրահանգավորում է:
Ես որևէ հիմք չունեմ պնդելու, որ այդպես չէ, կամ որ՝ չի կարող լինել այդպես:
Բայց, ես ունեմ այլ կարծիք, կապված Փաշինյանի վարքագծի ու մոտիվների հետ: Ըստ իս, նա պարզապես անում է առավելագույնը, որպեսզի Հայաստանի պարտությունը չլինի իր անձնական պարտություն և չբերի իշխանությունը տանուլ տալու:
Նախօրեին, դարձյալ թելեգրամյան ձևաչափով ես արտահայտեցի, թե իմ սուբյեկտիվ գնահատմամբ որն էր Նիկոլ Փաշինյանի հարցազրույցի «մեխը», առանցքային մեսիջը, որը նոր էր: Մինչ այժմ Փաշինյանը վերը նշածս խնդիրը լուծել է «նախկինների», «Ռուսաստանի» հաշվին: Մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ հանգամանքների բերումով զգալիորեն նվազել է այդ ռեսուրսների «շահագործման» ներուժը, ժամկետը:
Այժմ վարչապետ Փաշինյանը վերը նշածս խնդիրը լուծելու ռեսուրս է դիտարկում նաև իր այսպես ասած թիմը կամ քաղաքական հենարանը:
Զուգահեռ, նա իհարկե շարունակելու է «պտտել» «իրականի» ու «պատմականի» թեման, համեմել նորանոր ձևակերպումներով: Էական մի հարց է այն, որ դա արդյունավետ անելու համար Փաշինյանը պետք է նախ և առաջ ինքն իրեն համոզի, որ այն, ինչ ասում է՝ իրականություն է:
Հայտարարելով, թե ինքը ստացել է ինքն իրեն տված բոլոր հարցերի պատասխանները, Փաշինյանը հուշում է, որ ինքն իրեն այդ հարցում համոզել է:
Հանրությանը կհամոզի՞, թե ոչ: Դա իր համար խնդրի մի մասն է, բայց ոչ առաջնային:
Ներկայումս իր համար կարևորը այդ մասին խոսելն է, արտահայտված լինելը, որպեսզի «հետո չասեն, թե ինչո՞ւ էիր լռում», երբ իրավիճակը կզարգանա այնպես, որ կարիք կլինի դարձյալ խուսանավել և մանևրել «պատասխանատուի» և «մեղավորի» միջև:
Իսկ այդ վարքագիծը իրեն արդարացնելու է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չկա իրապես, իրական Հայաստանի քաղաքական ընդգրկուն և ներառական հայեցակարգ: Այս դեպքում իրական Հայաստանը որևէ կապ չունի «իրական Հայաստանի» հետ: Խոսքն այս դեպքում պարզապես Հայաստանում քաղաքական հայեցակարգի գոյության մասին է, որը իր տարողունակությամբ և ընդգրկունությամբ մեղմ ասած շատ ավելին կլինի, քան Նիկոլ Փաշինյանին տրվող բնութագրերը:
Այսօր Հայաստանում նրա հասցեին ընդդիմախոսության «մեխը» այդ բնութագրերն են: Դրանք դիպու՞կ են, թե՞ ոչ: Սրա պատասխանը հարաբերական է, բայց բոլոր դեպքերում՝ դրանք հայաստանյան իրականության հետ ըստ էության պակաս հակասության մեջ չեն, որքան Հայաստանի հանրապետության իրավա-քաղաքական հիմքերին Նիկոլ Փաշինյանի տված բնութագրերը:
Իսկ «բնութագրերի պատերազմը» այն է, ինչին ներքին քաղաքականության մեջ ձգտում է Նիկոլ Փաշինյանը՝ ավելի վերևում նշածս խնդրի լուծման ճանապարհին: Այդ «պատերազմում» նա չի հաղթի, բայց նաև չի պարտվի: Իսկ նրա խնդիրը, ինչպես նշեցի, անձնական պարտությունից խուսափելն է»։