«Մեր դյուրահավատ ու կռասեր ժողովուրդը մշտապես հետևում է գայլերին, որ հովվի թիկնոց են կրում». Հայկ Մարտիրոսյան
472
Երեքշաբթի, 09 մարտի, 2021 թ., 00:20
Քաղաքագետ Հայկ Մարտիրոսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․ «Կապիտուլիացիայից հետո իր հոգեզավակին ընդհանուր ատելության ֆոնին հայհոյելուց և դրանով կապիտուլիացիան կապիտալիզացնելու փորձից հետո դավաճանության գաղափարախոսության հիմնադիրը դարձյալ լծվել է նրան սատարելու գործին: Դա անում է՝ բանակին սաստելով, որպեսզի հանկարծ բանակը չգնա կա՛մ հեղաշրջման և կա՛մ հոգեզավակին այլ ուղիներով հեռացման ճանապարհով: Քննադատում է նրանց, որ բերում են հաջողված ռազմական հեղաշրջումների օրինակներ, որոնց արդյունքում երկրները կայունացել են: Օրինակ՝ Չիլին և Եգիպտոսը: Միաժամանակ՝ բերում է օրինակներ, որպեսզի ցույց տա, թե ինչպես են այդտեղ ռազմական հեղաշրջումներից հետո երկրները քանդվել կամ պետությունները վնասվել: Եվ այդտեղ «մեծ փիլիսոփան» և «պետական մեծ գործիչը» կա՛մ մանիպուլիացիոն ու խաբեբա հնարք է գործածում ու թեև պատմաբան է՝ կա՛մ հերթական անգամ չի տիրապետում ո՛չ պատմական իրականությանը և ո՛չ էլ քաղաքական պատմությանը: Իր բերած «ձախողված» օրինակներից Սիրիայում, որտեղ շուրջ հիսուն տարի առաջ է միայն ռազմական հեղաշրջում տեղի ունեցել՝ իշխանության եկած միջին օղակի սպա Հաֆեզ Ալ Ասադը երկիրը կայունացրեց, հզորացրեց և դարձրեց այն տարածաշրջանային ամենածանրակշիռ խաղացողներից մեկը: 2011թ.-ի պատերազմական պայթյունը երկրում ոչ մի կերպ ռազմական հեղաշրջում հնարավոր չէ կոչել: Դա իսլամիստական և հակակառավարական ապստամբություն էր, որի ժամանակ բանակն ամբողջությամբ պաշտպանեց երկրի իշխանությանը: Նույնն է պատկերը Իրաքում, որտեղ յոթանասնականների վերջին Սադդամ Հուսեյինը հեղաշրջմամբ իշխանության եկավ և մեծապես կայունացրեց մինչ իրեն և իրենից հետո մեծապես անկայուն այդ երկիրը: Սադդամի տապալումը ռազմական հեղաշրջման հետ կապ չուներ: Դա արտաքին ներխուժող ուժի կողմից պատերազմում Իրաքի կորստյան արդյունք էր և վերջ: Նույնն է և Սուդանում: Ցեղասպանության մեջ մեղադրվող բռնապետ Օմար ալ Բաշիրին վերջերս իշխանությունից հեռացրեց բանակը, որը հանգեցրեց երկրի միջազգային դիրքի բարելավման և Սուդանի համար հեռանկարի տեսարան բացեց: Իսկ համեմատել Հայաստանը Սոմալիի հետ՝ նշանակում է հայաստանցիներին շփոթել սոմալեցիների հետ, որտեղ քաղաքացիական պատերազմ կար, կրոնական պայքար և պետության՝ գոյություն չունեցող ավանդույթ: Եվ խոսքն, այնուամենայնիվ ռազմական հեղաշրջման մասին չէ: Խոսքն այն մասին է, որ դավաճանության հոգեհայրը, իր հոգեզավակի հետ միասին՝ լավագույնս տիրապետում է համոզիչ հնչող կեղծիքները խիստ համոզիչ ներկայացնելու արվեստին: Եվ դրա շնորհիվ է, որ մեր դյուրահավատ ու կռասեր ժողովուրդը մշտապես հետևում է գայլերին, որ հովվի թիկնոց են կրում: Ու խաբվում է ու խաբվում»:
